جواد چاوشی - کاشف

                                      من از این دنیای فانی خسته ام

شد همه عمرم گناه و معصیت

                                                بارالها از جوانی خسته ام

عشق خود مخفی نمودم روز و شب

                                           از غم عشق نهانی خسته ام

یار با ما سرگرانی می کند

                                        جان من از سرگرانی خسته ام

بس ز دلبر دلستانی کرده ام

                                          از دل و از دلستانی خسته ام

کاشفا دیگر مخوان اشعار خود

                             چون که من از خوش زبانی خسته ام

                              مست و لا یعقل و دیوانه کجا باید رفت

در دلم میل به جز قامت رعنای تو نیست

                                        بهر دیدار تو دردانه کجا باید رفت

شده روزم شب ظلمانی و پایان نرود

                                 جز خرابات و به میخانه کجا باید رفت

سوختم از غم هجران تو ای شمع وجود

                                  در پی شمع چو پروانه کجا باید رفت

گشته ام گرد جهان لیک ندیدم رویت

                                  به تماشای تو مستانه کجا باید رفت

جان ندارم که تو جانی به تن خسته ی من

                                  بی نشان در ره جانانه کجا باید رفت

همه گویند مرا خانه ی معشوق کجاست

                                   گر نبینم تو و این خانه کجا باید رفت

در رهت زخم زبان از همگان بشنیدم

                                 ایمن از طعنه ی بیگانه کجا باید رفت

بلبلان نغمه سرایند اگر گل بینند

                                 چو نباشد گل و گلخانه کجا باید رفت

آتش عشق تو سوزانده دل کاشف را

                                         صنما با دل ویرانه کجا باید رفت

دل در طلب یار دگر تاب ندارد

چشمان من زار دگر خواب ندارد

این عاشق رسوای دو عالم ز غم تو

جز صبر و رضا شکوه به ارباب ندارد

در میکده هر باده که نوشم به هوایت

ساقی چه کند چون که می ناب ندارد

گر رخ بنمایی به جهان تا همه بینند

سیمای تو را اختر و مهتاب ندارد

تو میروی به سفر .................... من مانده ام به حضر

جان می دهم به خدا ............... هر شام تا به سحر

دارم هوای تو را ........................ دل پر شده زشرر 

من منتظر به درم ..................... تا آمدنت ز سفر

در لحظه هاي واپسين

                                          با آن نگاه آخرين

دل را ربودي نازنین

                                       ای مه لقا زیباترین

تو با صفا و بهترین

                                  من رو سیاه و کمترین

ناز نگاهت مه جبین

                                   از من ببرد دنیا و دین

در رفتنت دل را ببین

                            چون گشته ام زار و حزین

باز آی و بر چشمم نشین 

                              در قلب من سکنی گزین