جواد چاوشی - کاشف

از فراقت دل من پر خون شد              چون جام شراب

غم عشقت به دل من کم بود              آری بخدا

داغ هجرت به دلم افزون شد            با حال خراب

از غم هجر تو بس می گریم              چون ابر بهار

دیده از خون جگر جیحون شد           برگیر نقاب

هر که با عشق پریشان دل او          بُبرید مهار

عاشق غیر تو شد مغبون شد          چون دیده سراب

شوق دیدار تو در دل افتاد                برخیز و بیا

شور یاران زِسَرَم بیرون شد             از باده ی ناب

این سفر کی به سرآید یارا              بشکست شکیب

عالمی از سفرت محزون شد          لختی بشتاب

چو نهان بود به دل عشق تو چند     در دیده عیان

کس نداند دل کاشف چون شد        در عهد شباب

من از عشق تو چون زنم دل به دریا

                                                 رسد آه من از زمین تا ثریا

تو با غمزه ای دل ربودی ولیکن

                                         همه دین و عقلم فنا شد خدایا

کنون از چه رو می روی جان جانان

                                                چرا بر سرم آوری این بلایا

شکستی دلم را و آسوده خفتی

                                             که باور ندارم زتو این سجایا

مرا با خودم وانهادی و رفتی

                                          خبر داری از حال و روزم تو آیا

دگر چون ندارم امیدی به وصلت

                                             کنم توشه ای بهر رفتن مهیا

چو کاشف نبیند تو را در  کنارش

                                         همان به نباشد در این دار دنیا