جواد چاوشی - کاشف

عمری است که من اسیر و پابست توام

خــــواهـــان شـــراب ناب از دست توام

کی مســت کند مـــرا شـــراب انگـــــور

من مست ازآن دو چشم سرمست توام

من و این ناله ها و درد پنهانی

دلم از عشق تو مواج و طوفانی

ندارد روزگارم بی تو سامانی

روم در گوشه ای با دل پریشانی

کنم از هجر تو رخساره بارانی

که این غوغای دل تنها تو می دانی

چرا یکدم مرا نزدت نمی خوانی

شدم از عشق تو دربند و زندانی

نباشد در ره عشقت پشیمانی

بیا پایان ببر شب های ظلمانی

تو با افسون آن رخسار نورانی

جهان روشن شود زین پرتو افشانی

بیا تا عاشقان از خود نرنجانی

چو کاشف شکوه ها گوید ز نادانی

گذر کن از خطایش چون که بتوانی

کریمی و مرا از خود نمی رانی

ندارد این کرم آغاز و پایانی

                                      زود بیا وقت سحر آمده

گو چه کنم از غم هجران تو

                              از همه کس جز تو خبر آمده

بس زغمت گریه کنم روز و شب

                            چشم من از کاسه به در آمده

چون شده ام در صف دیوانگان

                                لیلی و مجنون به نظر آمده

کی شود این مژده ز تو بشنوم

                                 یوسف گمگشته ز در آمده

بهر خدا و دل کاشف بیا

                                   وقـت رهـائی بشـر آمده

کشم از سینه ی پر درد خود آهی

                    که ندیدم به سر کوی تو راهی

به کجا درد برم گر تو نباشی

                   چه شود گر تو کنی نیم نگاهی

شده کارم همه شب باده گساری

                  نشد عمرم سپری جز به تباهی

گر چه شرمنده ام از بار گناهان

                    نظری کن به من غمزده گاهی

دل من گشته اسیر تو و عشقت

                    بدهم در ره تو هر چه بخواهی

به ره وصل تو ای سرو دل آرا

                        نشود مانع من نهی مناهی

کاشف از طعنه ی رندان نهراسد

                     نشود پیش تو پنهان پر کاهی

گوشه چشمی بنما بر من سائل

                   منم از خیل گدایان و تو شاهی

                                           یا فتنه بسازند و به ما رخنه کنند

در گور برند این هدف و نقشه ی خویش

                                         این ها همه از عداوت و کینه کنند

اشاره به ساخت فیلم فتنه برای نشان دادن اسلام خشونت طلب

از فراقت دل من پر خون شد              چون جام شراب

غم عشقت به دل من کم بود              آری بخدا

داغ هجرت به دلم افزون شد            با حال خراب

از غم هجر تو بس می گریم              چون ابر بهار

دیده از خون جگر جیحون شد           برگیر نقاب

هر که با عشق پریشان دل او          بُبرید مهار

عاشق غیر تو شد مغبون شد          چون دیده سراب

شوق دیدار تو در دل افتاد                برخیز و بیا

شور یاران زِسَرَم بیرون شد             از باده ی ناب

این سفر کی به سرآید یارا              بشکست شکیب

عالمی از سفرت محزون شد          لختی بشتاب

چو نهان بود به دل عشق تو چند     در دیده عیان

کس نداند دل کاشف چون شد        در عهد شباب

من از عشق تو چون زنم دل به دریا

                                                 رسد آه من از زمین تا ثریا

تو با غمزه ای دل ربودی ولیکن

                                         همه دین و عقلم فنا شد خدایا

کنون از چه رو می روی جان جانان

                                                چرا بر سرم آوری این بلایا

شکستی دلم را و آسوده خفتی

                                             که باور ندارم زتو این سجایا

مرا با خودم وانهادی و رفتی

                                          خبر داری از حال و روزم تو آیا

دگر چون ندارم امیدی به وصلت

                                             کنم توشه ای بهر رفتن مهیا

چو کاشف نبیند تو را در  کنارش

                                         همان به نباشد در این دار دنیا

                                      من از این دنیای فانی خسته ام

شد همه عمرم گناه و معصیت

                                                بارالها از جوانی خسته ام

عشق خود مخفی نمودم روز و شب

                                           از غم عشق نهانی خسته ام

یار با ما سرگرانی می کند

                                        جان من از سرگرانی خسته ام

بس ز دلبر دلستانی کرده ام

                                          از دل و از دلستانی خسته ام

کاشفا دیگر مخوان اشعار خود

                             چون که من از خوش زبانی خسته ام

                              مست و لا یعقل و دیوانه کجا باید رفت

در دلم میل به جز قامت رعنای تو نیست

                                        بهر دیدار تو دردانه کجا باید رفت

شده روزم شب ظلمانی و پایان نرود

                                 جز خرابات و به میخانه کجا باید رفت

سوختم از غم هجران تو ای شمع وجود

                                  در پی شمع چو پروانه کجا باید رفت

گشته ام گرد جهان لیک ندیدم رویت

                                  به تماشای تو مستانه کجا باید رفت

جان ندارم که تو جانی به تن خسته ی من

                                  بی نشان در ره جانانه کجا باید رفت

همه گویند مرا خانه ی معشوق کجاست

                                   گر نبینم تو و این خانه کجا باید رفت

در رهت زخم زبان از همگان بشنیدم

                                 ایمن از طعنه ی بیگانه کجا باید رفت

بلبلان نغمه سرایند اگر گل بینند

                                 چو نباشد گل و گلخانه کجا باید رفت

آتش عشق تو سوزانده دل کاشف را

                                         صنما با دل ویرانه کجا باید رفت

دل در طلب یار دگر تاب ندارد

چشمان من زار دگر خواب ندارد

این عاشق رسوای دو عالم ز غم تو

جز صبر و رضا شکوه به ارباب ندارد

در میکده هر باده که نوشم به هوایت

ساقی چه کند چون که می ناب ندارد

گر رخ بنمایی به جهان تا همه بینند

سیمای تو را اختر و مهتاب ندارد

تو میروی به سفر .................... من مانده ام به حضر

جان می دهم به خدا ............... هر شام تا به سحر

دارم هوای تو را ........................ دل پر شده زشرر 

من منتظر به درم ..................... تا آمدنت ز سفر

در لحظه هاي واپسين

                                          با آن نگاه آخرين

دل را ربودي نازنین

                                       ای مه لقا زیباترین

تو با صفا و بهترین

                                  من رو سیاه و کمترین

ناز نگاهت مه جبین

                                   از من ببرد دنیا و دین

در رفتنت دل را ببین

                            چون گشته ام زار و حزین

باز آی و بر چشمم نشین 

                              در قلب من سکنی گزین

                                          آخر ای عقل چرا از سنگی

عاشقان عقل خود از دست دهند

                                   چون که در عشق مداوم لنگی

وقت عاشق شدنم از کینه

                                     دم به دم راست کنی نیرنگی

زین عداوت که تو با من داری

                                               نکنی با دل من یکرنگی

گر که دلداده ی معشوق شوم

                                        می زنی نیش چو مار زنگی

به دل غم زده ام می گویی

                                           که مرا مایه ی عار و ننگی

حرف تو هیچ ندارد حاصل

                                           جز پریشانی و جز دلتنگی

پندها گفتی و اصرار مکن

                                                نزند پند تو بر دل چنگی

کاشف از دل نکند بیرون عشق

                                     نیست ما فوق سیاهی رنگی

دل من فاش بخوان نغمه ی عشق

                                          خوش تر از آن نبوَد آهنگی

شتر می خورد خار /شتر می برد بار

به پشت شتر / حسن شد سوار

صبور است و رام / بود با وقار

نترس او ندارد / به کار تو کار

تو بگفتی که فرامـوش شوم چون ز نظر دور شـوم

من بگفتم ز غمت نــاله زنم گـریه کنم کــــور شـوم

تو بگفتی که همه عهد فـراموش کنی عاشــق من

من بگفتم به ســـر عهد بمـانم تا که در گـــور شـوم